Życiorys Przewodniczącego PWN

Bolesław Tejkowski urodził się 15 grudnia 1933 roku w Kruszwicy w wielodzietnej rodzinie rzemieślniczej. Rodzice byli niepodległościowymi działaczami narodowymi, uczestnikami Powstania Wielkopolskiego, członkami Stronnictwa Narodowego. W czasie okupacji niemieckiej działali w Armii Krajowej. Rodzina ojca działała w Polonii Gdańskiej i od 1939 roku była więziona w niemieckim obozie koncentracyjnym Stutthof, obecnie Sztutowo, w którym został zabity brat ojca Czesław – oficer polskiego wywiadu wojskowego. Mieszkający w Poznaniu bracia matki byli w Wojsku Polskim i walczyli z Niemcami w 1939 roku, a w czasie okupacji walczyli w ramach Armii Krajowej oraz we Francji i Anglii.  Brat matki Zbigniew Talarczyk jako oficer lotnictwa polskiego brał udział w Bitwie o Anglię.

W 1940 roku Niemcy wysiedlili rodzinę Bolesława Tejkowskiego z Kruszwicy do wsi Mogiła pod Krakowem, skąd po wojnie przeniosła się do Krakowa. Tutaj jako uczeń szkoły podstawowej i gimnazjum, Bolesław Tejkowski działał w Związku Harcerstwa Polskiego do jego rozwiązania w 1949 roku. Po ukończeniu gimnazjum w 1951 roku został członkiem Związku Młodzieży Polskiej i podjął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej, którą ukończył jako magister inżynier i podporucznik artylerii.

W czasie studiów, inspirowany akcją środowisk patriotycznych kierowania polskiej inteligencji do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, wstąpił w jej szeregi. Z końcem 1955 roku był współzałożycielem i przewodniczącym tajnej partii o nazwie Polski Związek Wspólnoty Narodowej, obecnie Polska Wspólnota Narodowa, której zadaniem było wypracowywanie nowej koncepcji ustrojowej. Był przywódcą Polskiego Października 1956 roku w Krakowie, stojąc na czele pierwszych przemian demokratycznych i patriotycznych w socjalistycznej Polsce jako przewodniczący Studenckiego Komitetu Rewolucyjnego i Krakowskiego Komitetu Narodowego. Za tę działalność został wydalony z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Zmuszony represjami do zaniechania jawnej działalności politycznej, kontynuował ją tajnie. W 1957 roku został pracownikiem naukowym Politechniki Krakowskiej oraz podjął studia socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1962 roku przeniósł się do Warszawy i rok później ukończył jako magister socjologię na Uniwersytecie Warszawskim, zostając tam pracownikiem naukowym na stanowisku starszego asystenta.

Za narodową działalność polityczną został w 1964 roku aresztowany i wydalony z Uniwersytetu Warszawskiego. Pozostawał bez pracy do 1967 roku. Wtedy zatrudniono go jako naukowca-socjologa w Instytucie Organizacji Przemysłu Maszynowego i po roku usunięto z zakazem pracy w dziedzinie socjologii. Otrzymał w 1969 roku pracę jako inżynier przy budowie ośrodka telewizyjnego w Warszawie i po roku ją stracił za prowadzenie socjalnej i narodowej agitacji wśród robotników. Będąc oficerem rezerwy, został w 1970 roku powołany do dwuletniej oficerskiej służby okresowej w Wojskowej Administracji Koszar Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie-Rembertowie. Po wyjściu z wojska został zatrudniony w 1973 roku w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Warszawie i po trzech latach usunięty. Nasilające się represje zmusiły go do przerwania rozpoczętych studiów doktoranckich na Uniwersytecie w Poznaniu.

Bolesław Tejkowski jest autorem licznych naukowych badań socjologicznych oraz artykułów z zakresu socjologii.

Od 1977 roku Bolesław Tejkowski został pozbawiony możliwości pracy. Poświęcił się całkowicie politycznej działalności opozycyjnej. W 1981 roku zorganizował Zjazd Krajowy Polskiej Wspólnoty Narodowej. Szykanowany w stanie wojennym, został internowany w Warszawie-Białołęce. Po zwolnieniu, objęto go zakazem pracy.

Bolesław Tejkowski od 1990 roku czynnie przeciwstawia się narzuconym przez USA i UE przemianom kapitalistyczno-globalistycznym, niszczącym Polskę i Polaków. Przeciwstawia się antypolskiej, antynarodowej i antypracowniczej polityce władzy w Polsce, realizującej obce interesy. Jest przeciwnikiem integracji Polski z UE i NATO oraz wyprzedaży obcemu kapitałowi polskiego majątku narodowego jako przyczyny uzależnienia Polski oraz nędzy, głodu, bezrobocia i bezdomności Polaków. W tym też roku zgłosił swoją kandydaturę na Prezydenta Polski. W 1991 roku był współzałożycielem i jest współprzewodniczącym powstałego w Petersburgu i Moskwie Soboru Słowiańskiego, stanowiącego płaszczyznę współpracy narodowych organizacji Krajów Słowiańskich. W tym samym roku kandydował bezskutecznie do Sejmu wraz z grupą działaczy Polskiej Wspólnoty Narodowej.

Za krytykę władzy i głoszenie narodowych poglądów stanął przed sądem w marcu 1992 roku. Postanowienie sądu o przymusowym skierowaniu Bolesława Tejkowskiego na badania psychiatryczne, a także otrzymane ostrzeżenia o możliwości zastosowania wobec niego zbrodniczych praktyk medycznych okaleczania i „unieszkodliwiania” przeciwników politycznych, zmusiły go do półtorarocznego ukrywania się. Pod naporem obrońców sąd wycofał się z tego haniebnego postanowienia. Umożliwiło to Bolesławowi Tejkowskiemu wraz z innymi działaczami Polskiej Wspólnoty Narodowej kandydowanie w 1993 roku do Sejmu. W trakcie kampanii wyborczej został jednak aresztowany na kilkanaście dni. W 1995 roku sąd skazał go na 8 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 2 lata „za lżenie władzy”. W tym roku Bolesław Tejkowski ponownie zgłosił swoją kandydaturę na Prezydenta Polski. Spośród 18 kandydatów był jedynym przeciwstawiającym się wyprzedaży Polski oraz integracji z UE i NATO. Jako jedynemu unieważniono wcześniej dokonaną rejestrację kandydowania na Prezydenta. W 1997 roku wraz z liczną grupą członków Polskiej Wspólnoty Narodowej kandydował bezskutecznie do Sejmu. Przyczyną było odmawianie przez Okręgowe Komisje Wyborcze rejestracji list kandydatów na posłów, pod kłamliwym zarzutem fałszowania podpisów poparcia.

W roku 1998 Bolesław Tejkowski był przewodniczącym delegacji polskiej na VII Zjazd Wszechsłowiański w Pradze - w 150 rocznicę I-go Zjazdu Wszechsłowiańskiego odbytego w 1848 roku. Po Zjeździe został przewodniczącym Polskiego Komitetu Słowiańskiego, integrującego działalność słowiańską w Polsce, a także członkiem Międzynarodowego Komitetu Słowiańskiego z siedzibą w Pradze. Został również członkiem władz działającego w tym samym kierunku Soboru Wszechsłowiańskiego. Będąc przeciwnikiem agresji NATO na Jugosławię w 1999 roku, został oskarżycielem w Międzynarodowym Trybunale Społecznym Do Spraw Przestępstw NATO w Jugosławii. Wygłaszał swoje oskarżenia na posiedzeniach Trybunału w Jarosławiu w Rosji, w Kijowie, Belgradzie, Berlinie i Sofii.

Jako przewodniczący Polskiej Wspólnoty Narodowej, Bolesław Tejkowski został narodowym kandydatem na Prezydenta Polski w wyborach w 2000 roku. Nie zdołał się zarejestrować ze względu na rządową kampanię oszczerstw pomawiających go o agenturalność, antypolskość i faszyzm.

W 2001 roku Bolesław Tejkowski był przewodniczącym delegacji polskiej na VIII Zjazd Wszechsłowiański w Moskwie. W tym samym roku wraz z innymi działaczami Polskiej Wspólnoty Narodowej kandydował bezskutecznie w wyborach do Sejmu, ze względu na odmawianie przez Okręgowe Komisje Wyborcze rejestracji list kandydatów na posłów.

Bolesław Tejkowski jest współzałożycielem w 2003 roku Polskiego Komitetu Narodowego, który zjednoczył pozaparlamentarne ugrupowania propolskie i prosłowiańskie, pronarodowe i prosocjalne, z myślą o wspólnym uczestnictwie w wyborach.

W ramach prowadzonej przez władzę kryminalizacji politycznych działaczy opozycyjnych, Bolesław Tejkowski z fałszywego oskarżenia policyjno-prokuratorskiego został z końcem 2001 roku uwięziony na 2 miesiące, a w 2004 roku skazany na 1,5 roku więzienia z zawieszeniem na 3 lata za rzekome fałszowanie podpisów na listach poparcia kandydatów Polskiej Wspólnoty Narodowej na posłów w wyborach 1997 roku.

W 2005 roku Bolesław Tejkowski był przewodniczącym delegacji polskiej na IX Zjazd Wszechsłowiański w Mińsku. Zainicjował obronę Białorusi przed zachodnią kampanią oszczerstw, związaną z przygotowaniami Zachodu do zmiany białoruskiej władzy i zdominowania Narodu Białoruskiego przez USA i UE. W tym również roku podał Polską Wspólnotę Narodową do uczestnictwa w wyborach do Sejmu, a siebie zgłosił kandydatem na Prezydenta Polski. Antynarodowa i antydemokratyczna ordynacja wyborcza uniemożliwiła zarejestrowanie kandydatów Polskiej Wspólnoty Narodowej na posłów do Sejmu oraz jego kandydatury na Prezydenta Polski.

Bolesław Tejkowski jest autorem książek socjologiczno-politycznych: „Założenia Ideowe, Program Ustrojowy, Narodowe Zasady Moralne i Statut Polskiej Wspólnoty Narodowej”, „Sytuacja geopolityczna Słowiańszczyzny”, „Wspólnota Słowiańska”, „Ustawa Zasadnicza czyli Konstytucja Polski - projekt”, „Walka o Polskę”, „W obronie Polski, w obronie Słowiańszczyzny”. Jest autorem licznych referatów wygłaszanych na konferencjach naukowych i politycznych w Kraju i za granicą, publikowanych w Rosji, Białorusi, Ukrainie, Czechach i Jugosławii. Jest członkiem korespondentem Międzynarodowej Akademii Słowiańskiej w Moskwie.

Bolesław Tejkowski jest zwolennikiem samodzielności i niepodległości Polski jako Państwa silnego i niezależnego gospodarczo oraz opiekuńczego wobec swoich obywateli. Działa na rzecz zniesienia ustroju kapitalistyczno-globalistycznego i wprowadzenia narodowładztwa - narodowego i socjalego ustroju sprawiedliwości społecznej. Jest przeciwnikiem Unii Europejskiej i NATO, jego agresji na Jugosławię, Irak i Afganistan oraz udziału w nich Wojska Polskiego. Uważa za konieczne wyprowadzenie Polski z tych struktur. Jest przeciwnikiem wyprzedaży polskiego majątku narodowego kapitałowi obcemu i głosi konieczność powrotu na własność Polski obiektów wyprzedanych. Jest zwolennikiem Federacji Polsko-Czesko-Słowackiej oraz strategicznego sojuszu z Rosją, a także zwolennikiem Wspólnoty Słowiańskiej jako wszechstronnego przymierza suwerennej Polski ze wszystkimi suwerennymi Państwami i Narodami Słowiańskimi.